عشره مبشره

عشره مبشره د حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه وسلم هغه صحابه کرام دي چاته چې په خپل ژوند کې د جنت زېری ورکړل شو.

عشره مبشره عبارت دي له :

1. ابوبکر صدیق
2. عمر بن الخطاب
3. عثمان بن عفان
4. علي ابن ابي طالب
5. طلحه بن عبیدالله
6. زبیر ابن عوام
7. عبدالرحمن بن عوف
8. سعد بن ابي وقاص
9. سعید بن زید
10. ابو عبیده بن جراح

په احادیثو کې ذکر شوی دي

د دې لس صحابه کرامو رضی الله عنهم يادونه د حضرت عبدالرحمن بن عوف رضی الله عنه څخه روایت کړي حديث شريف کې دی:

عبدالرحمن بن عوف رضی الله عنه روایت کوي چې رسول الله صلی الله علیه وسلم وفرمایل. :

ابوبکر رضي الله عنه په جنت کې دی، عمر رضي الله عنه په جنت کې دی، عثمان رضي الله عنه په جنت کې دی، علي رضي الله عنه په جنت کې دی. طلحه رضي الله عنه په جنت کې، زبیر رضی الله عنه په جنت کې، عبدالرحمن بن عوف رضی الله عنه په جنت کې دی . سعد رضی الله عنه په جنت کې دی، سعید رضی الله عنه په جنت کې دی، ابو عبیده رضی الله عنه په جنت کې دی.

په حدیث کې له سعد څخه مراد سعد بن ابي وقاص رضی الله عنه دی او له سعید څخه مراد سعید بن زید رضی الله عنه دی.

له دې صحابه کرامو پرته نورو ډېرو صحابه کرامو ته د جنت زېری ورکړل شوی دی لکه خدیجه بنت خویل رضی الله عنها، عبدالله بن سلام ، عکاشه بن محسن رضی الله عنهما او داسې نور.

په یوه حدیث کې د دوی د نومونو د ذکر له امله دوی ته عشره مبشره ویل کیږي.

د یو صحابي په اړه رسول الله صلی الله علیه وسلم درې ځله د جنت زېری ورکړ، د هغه واقعه په لاندې ډول ده.

عَنْ اَنَسٍ بْنِ مَالِکٍ ‌رضی ‌اللہ ‌عنہ ‌، قَالَ: کُنَّا جُلُوْسًا مَعَ رَسُوْلِ اللّٰہِ ‌صلی ‌اللہ ‌علیہ ‌وآلہ ‌وسلم فَقَالَ: ((یَطْلُعُ عَلَیْکُمُ الْآنَ رَجُلٌ مِنْ اَھْلِ الْجَنَّۃِ۔)) فَطَلَعَ رَجُلٌ مِنَ الْاَنْصَارِ تَنْطِفُ لِحْیَتُہُ مِنْ وُضُوْئِہِ، قَدْ تَعَلَّقَ نعَلَیْہِ فِیْیَدِہِ الشِّمَالِ، فَلَمَّا کَانَ الْغَدُ قَالَ النَّبِیُّ ‌صلی ‌اللہ ‌علیہ ‌وآلہ ‌وسلم مِثْلَ ذٰلِکَ، فَطَلَعَ ذٰلِکَ الرَّجُلُ عَلٰی مِثْلِ الْمَرَّۃِ الْاُوْلٰی، فَلَمَّا کَانَ الْیَوْمُ الثَّالِثُ قَالَ النَّبِیُّ ‌صلی ‌اللہ ‌علیہ ‌وآلہ ‌وسلم مِثْلَ مَقَالَتِہِ اَیْضًا، فَطَلَعَ ذٰلِکَ الرَّجُلُ عَلٰی مِثْلِ حَالِہِ الْاُوْلٰی، فَلَمَّا قَامَ النَّبِیُّ ‌صلی ‌اللہ ‌علیہ ‌وآلہ ‌وسلم تَبِعَہُ عَبْدُ اللّٰہِ بْنُ عَمْرِوبْنِ الْعَاصِ فَقَالَ: اِنِّیْ لَاحَیْتُ اَبِیْ فَاَقْسَمْتُ اَنْ لَا اَدْخُلَ عَلَیْہِ ثَلَاثًا، فَاِنْ رَاَیْتَ اَنْ تُؤْوِیَنِیْ اِلَیْکَ حَتّٰی تَمْضِیَ فَعَلْتَ؟ قَالَ: نَعَمْ، قَالَ اَنَسٌ: وکَانَ عَبْدُ اللّٰہِ یُحَدِّثُ اَنَّہُ بَاتَ مَعَہُ تِلْکَ اللَّیَالِیَ الثَّلَاثَ، فَلَمْ یَرَہُیَقُوْمُ مِنَ اللَّیْلِ شَیْئًا غَیْرَ اَنَّہُ اِذَا تَعَارَّ وَتَقَلَّبَ عَلَی فِرَاشِہِ ذَکَرَ اللّٰہَ عَزَّوَجَلَّ، وَکَبَّرَ حَتّٰییَقُوْمَ لِصَلَاۃِ الْفَجْرِ، قَالَ عَبْدُ اللّٰہِ: غَیْرَ اَنِّیْ لَمْ اَسْمَعْہُ یَقُوْلُ اِلَّا خَیْرًا، فَلَمَّا مَضَتِ الثَّلَاثُ لَیَالٍ، وَکِدْتُ اَنْ اَحْتَقِرَ عَمَلَہُ، قُلْتُ: یَا عَبْدَاللّٰہِ! اِنِّیْ لَمْ یَکُنْ بَیْنِیْ وَبَیْنَ اَبِیْ غَضَبٌ وَلَا ھَجْرٌ ثَمَّ،وَلٰکِنْ سَمِعْتُ رَسُوْلَ اللّٰہِ ‌صلی ‌اللہ ‌علیہ ‌وآلہ ‌وسلم یَقُوْلُ لَکَ ثَلَاثَ مِرَارٍ: ((یَطْلُعُ عَلَیْکُمُ الْآنَ رَجُلٌ مِنْ اَھْلِ الْجَنَّۃِ۔)) فَطَلَعْتَ اَنْتَ الثَّلَاثَ مِرَارٍ، فَاَرَدْتُ اَنْ آوِیَ اِلَیْکَ لِاَنْظُرَ مَاعَمَلُکَ فَاَقْتَدِیَ بِہٖ،فَلَمْاَرَکَتَعْمَلُکَثِیْرَ عَمَلٍ، فَمَا الَّذِیْ بَلَغَ بِکَ، مَاقَالَ رَسُوْلُ اللّٰہِ ‌صلی ‌اللہ ‌علیہ ‌وآلہ ‌وسلم ؟ فَقَالَ: مَاھُوَ اِلَّا مَارَاَیْتَ، قَالَ: فَلَمَّا وَلَّیْتُ دَعَانِیْ، فَقَالَ: مَاھُوَ اِلَّا مَارَاَیْتَ غَیْرَ اَنِّیْ لَا اَجِدُ فِیْ نَفْسِیْ لِاَحَدٍ مِنَ الْمُسْلِمِیْنَ غِشًّا وَلَا اَحْسُدُ عَلٰی خَیْرٍ اَعْطَاہُ اللّٰہُ اِیَّاہُ، فَقَالَ عَبْدُ اللّٰہِ: ھٰذِہِ الَّتِیْ بَلَغَتْ بِکَ وَھِیَ الَّتِیْ لَانُطِیْقُ

له انس رضي الله عنه نه روايت دی چې وايي: موږ د رسول الله صلی الله عليه وسلم څنګ ته ناست وو. نو یو انصاری سړی راغی، د اودس کولو په وجه یې له ږیرې څخه اوبه څاڅي او په چپ لاس کې یې بوټان ځوړند وو، په دې شرط راغی، کله چې دریمه ورځ شوه نو بیا یې ورته وویل. هغه څه چې تاسو ته به د جنت څخه یو سړی راشي. او همدغه سړی په خپل پخواني حالت سره راستون شو، کله چې رسول الله صلی الله علیه وسلم پاڅېد، سیدنا عبدالله بن عمرو بن عاص رضي الله عنه د دغه سړي تعقیب وکړ او ویې ویل. هغه ورته وویل: زما له ابو جان سره شخړه شوې ده او قسم مې خوړلی چې درې ورځې به ورسره نه ځم. ويې ويل: هو، راځه. بیا سیدنا عبدالله بن عمرو رضي الله عنهما روایت کوي چې له دغه سړي سره یې درې شپې تېرې کړې، تکبیرات به یې ویل، حتی د سهار لمانځه ته به یې پاڅېد، له دې نه علاوه په هغه کې دا ځانګړنه هم وه یوازې ښې خبرې کوه، کله چې درې شپې تېرې شوې او زه د هغه له کړنو څخه بېزاره شوم، نو ما ورته وویل: ای د الله بنده! زما او ابو جان تر منځ د غصې خبرې نه وې او نه د اړیکو خرابیده، له تا سره د پاتې کیدو علت دا دی چې ما له رسول الله صلی الله علیه وسلم څخه درې ځله اوریدلي دي: جنت همدا اوس تاته راغلی دی او ته درې ځله راغلې، نو ما پریکړه وکړه چې ستا په کور کې پاتې شم چې ستا عملونه وګورم او بیا زه هم ستا د عمل پیروی وکړم، خو ما ولیدل چې ته ډېر څه نه کوې، په تا کې هغه څه صفت دی چې پر اساس یې رسول الله صلی الله علیه وسلم وفرمایل؟ الله (صلى الله عليه و اله و صحبه و سلم) دا حديث روايت كړى (او د مثال په توګه يې استعمال كړى)؟ ويې ويل: زما عمل هغه دى چې تا ليدلى دى، بيا چې له وتلو سره مخ شوم نو بيا يې غږ وکړ او ويې ويل: زما عمل هغه دى چې تا ليدلى دى، خو يقين دى چې زما له نفس سره هيڅ درغلي نشته د الله جل جلاله په هغه نیکی باندی حسد نه کوم چی مسلمان ته یی ورکړی دی او دا یو داسی عمل دی چی د ترسره کولو توان یی نه لرو