د اپلاتون منطقي تعبيرونه
 د اپلاتون ډېری ژباړونکي په دې نظر دي چې د هغه لیکنې دوه اړخیزې ماناوې لري، چې د تمثیلونو ، سمبولونو ، یا افسانو په نوم یادیږي، چې د دوی د معمول لفظي مانا سربېره د ډیالوګونو پرتونه ورکوي. [۱] د اپلاتون دغه منطقي تعبیرونه له پنځلس سوه کلونو څخه زیات، د لومړۍ پېړۍ څخه د رینسانس له لارې او تر اتلسمې پیړۍ پورې غالب وو، او د لوی اپلاتون فیلسوفانو لکه پلوټینس ، پورفیري ، سیرینوس ، پروکلوس ، او مارسیلیو فییکونو لخوا یې ملاتړ کیده. [۱] د الکساندریا د فیلو سره پیل (لومړی سی. CE)، دې نظریو د یهودي، عیسویانو، او د دې مذهبونو د سپیڅلو صحیفو په اړه اسلامي تفسیر اغیزمن کړ. دوی د رینسانس په جریان کې په پراخه کچه خپاره شول او د شاعرانو لکه ډینټ الګیري ، اډمونډ سپنسر ، او ویلیم شکسپیر ترمینځ د عکس العمل لپاره فیشن کې مرسته وکړه. [۲] د عصري دورې په لومړیو کې، کلاسیک سکالرشپ دا ادعاوې رد کړې چې اپلاتون یو الګوریسټ و. د دې ټوټې کیدو وروسته، د اپلاتون پخوانیو پیروانو چې د دوامدار تمثیل په توګه ډیالوګونه لوستل، د " نو-اپلاتونستانو " په توګه لیبل شوي او د تخریب په توګه ګڼل کیږي. د 1929 کال د تاټ د مخکښې مقالې په پایله کې، د اپلاتون او الیګوریکل تفسیر ، [۳] پوهانو په خپل حق کې د اپلاتون لپاره د الګوریتري طریقې مطالعه پیل کړه دواړه د اپلاتون مطالعاتو ته د لازمي پس منظر په توګه او د فلسفې ، ادبي تنقید په تاریخ کې د یوې مهمې پیښې په توګه. هرمینیټکس او ادبي سمبولیزم تاریخپوهان راغلي دي چې د اپلاتون او نیوپلاټونیزم تر منځ هر ډول ساده ویش رد کړي، او د اپلاتون د لوستلو دود اوس د فعالې څیړنې ساحه ده. [۴] د "تعریف"، "سمبولیزم"، او "انځوراتي مانا" تعریفونه د وخت په تیریدو سره وده کوي. د توري اصطلاح (یوناني د "نور ویل" لپاره) د عیسوي پیړیو په لومړیو کې ډیر ځله رامینځته شوه او هغه ژبې ته اشاره وکړه چې د معمول یا لغوي معنی سربیره ځینې نور معنی لري. مخکې په کلاسیک اتن کې، دا د دې پرځای عام و چې د "کم معنی" (Gk.، hyponoiai ) خبرې وکړي، کوم چې پټ یا ژورې معنی ته اشاره کوي. [۵] نن ورځ، تشبیه اکثرا په یوه ادبي کار کې د استعارو دوامداره لړۍ بلل کیږي، مګر دا پخوانی تعریف نه و؛ په هغه وخت کې، یو واحد پاس، یا حتی یو نوم، کیدای شي تشبیه وګڼل شي. په عمومي توګه، د داسې اصطلاحاتو بدلیدونکي معنی باید په هر تاریخي شرایطو کې مطالعه شي. [۶] د اپلاتون په ډیالوګونو کې متلونه[سمول]  د اپلاتون د فلسفې اساس د فورمونو تیوري (یا نظریه) ده، او ډیری لیکوالانو په دې مابعدالطبعي تیوري کې د ادبي تمثیل د کارولو لپاره توجیه لیدلې ده. فلیچر، د بیلګې په توګه، لیکلي: ډیری په دې باور دي چې اپلاتون د پیتاګوریانو لخوا اغیزمن شوی. د نورو پخوانیو فرقو په څیر، دوی د پټو عقایدو او پټو رسمونو لپاره شهرت درلود. [۱۲] په هرصورت، پخوانیو لیکوالانو، په ځانګړې توګه دوی د "سیمبولونو" سره تړلي چې د خپلو رازونو پټولو لپاره کارول کیږي. [۱۳] پیتاګوریان داسې بریښي چې د دې اصطلاح معنی پراخه کړي ترڅو لنډې جملې پکې شاملې کړي چې د پټو پاسورډونو رول لوبوي یا د دودیزې معما ځوابوي. سټروک هغه طریقه په ګوته کوي چې دا کار د ادبي سمبولیزم د پوښلو لپاره نور هم وغځول شو او له همدې امله پیتاګوریان ځینې وختونه د داسې سمبولیزم اختراع کولو اعتبار لري. [۱۴] د اپلاتون لومړني ژباړونکي[سمول]
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
,_Oxford%27s_1492_edition_with_binding.jpg){kind=spacer}
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Finamore, John F., المحرر (December 2020). "Myth, Allegory, and Inspired Symbolism in Early and Late Antique Platonism". The International Journal of the Platonic Tradition. Leiden and Boston: Brill Publishers on behalf of the International Society for Neoplatonic Studies. 14 (2): 128–152. doi:10.1163/18725473-BJA10002. ISSN 1872-5082. الوسيط
|CitationClass=تم تجاهله (مساعدة) - ↑ For Ficino's influence on Spenser and Shakespeare, see Sears Jayne, 'Ficino and the Platonism of the English Renaissance,' Comparative Literature, v. 4, no. 3, 1952, pp. 214-238.
- ↑ J. Tate, Classical Quarterly, v. 23, no. 3-4, p. 142 ff.
- ↑ For a brief but general overview of the history of allegory, see Luc Brisson, How Philosophers Saved Myths: Allegorical Interpretation and Classical Mythology (Chicago: The University of Chicago Press, 2004). Translated by Catherine Tihanyi.
- ↑ Plutarch says "allegories ... which the ancients called undermeanings" in an essay in the Moralia: De Audiendis Poetis, 4.19. Plato (Rep. II. 378d), Euripides (Phoenicians 1131-33), Aristophanes (Frogs 1425-31), Xenophon (Symposium III, 6), all use hyponoia to mean what is later subsumed under allegory. See Jean Pépin, Mythe et Allégorie (Paris: Etudes Augustiniennes, 1976), pp. 85-86.
- ↑ P. Struck, Birth of the Symbol (Princeton: Princeton University Press, 2004).
- ↑ See Xenophon, Memorabilia (2.1.21–34) and Robert Mayhew, Prodicus the Sophist: Text, Translation, and Commentary (Oxford: Oxford University Press, 2012).
- ↑ For Anaxagoras and Metrodorus, see Diogenes Laertius, II.1 and Plato's 'Ion,' 530c3-d3. For Antisthenes the Cynic, see the discussion in R. Pfeiffer,History of Classical Scholarship: from the beginnings to the end of the Hellenistic Age (Oxford: Clarendon Press, 1968), p. 36. See Robert Lamberton, Homer the Theologian: Neoplatonist Allegorical Reading and the Growth of the Epic Tradition (Berkeley: University of California Press, 1989).
- ↑ According to Plato's dialogue the 'Cratylus,' most interpreters at that time treated Homer allegorically. Socrates says 'Indeed, even the ancients seem to think about Athena just as those who are currently skilled concerning Homer do. For the majority of these in interpreting the poet say that he has made out Athena to be mind and thought' (407a8-b2).
- ↑ A. L. Ford, The Origins of Criticism: literary culture and poetic theory in classical Greece (Princeton: Princeton University Press, 2002, p. 86-7.
- ↑ Angus Fletcher, 'Allegory in Literary History,' in Dictionary of the History of Ideas online at http://xtf.lib.virginia.edu/xtf/view?docId=DicHist/uvaBook/tei/DicHist1.xml&query=Dictionary%20of%20the%20History%20of%20Ideas, pp. 43-44. See also A. Fletcher, Allegory: The Theory of a Symbolic Mode (Princeton: Princeton University Press, 2012).
- ↑ Walter Burkert, Lore and Science in Ancient Pythagoreanism (Cambridge: Harverd University Press, 1972) and W. Burkert, Ancient Mystery Cults (Cambridge: Harvard University Press, 1987).
- ↑ This late reputation for secrecy is already attested in the fourth century by Aristotle (in Iamblichus, Vit. Pit., 6) and by his sometime student Aristoxenus (D. L. 8.15-16). See also Burkert, op. cit., 1972, p. 179, cf. n. 96. In ancient Greek, the word 'symbol' originally meant the broken half of some small object which two parties split apart in order to use the matching pieces as proofs of identity.
- ↑ Peter T. Struck, Birth of the Symbol: Ancient Readers at the Limits of Their Texts (Princeton: University Press, 2004).
- ↑ For a brief, recent overview, see Tarrant, 'Platonic Interpretation and Eclectic Theory,' in Tarrant and Baltzly, Plato's Early Interpreters (Duckworth, 2006), p. 10.
- ↑ As emphasized by Pépin, op. cit., p. 121 ff. (with references to earlier debates), Brisson, op. cit., p. 38 ff., and others.
- ↑ See, for example, the extensive discussions of Plato's Republic in Aristotle's Politics.
- ↑ For criticism of the Pythagoreans see, e.g., book II of De Caelo; for his contrast between clear speech, metaphors, and enigmas, see On Rhetoric, III.2).
- ↑ Dillon accepts the view of Proclus (In Tim. I 76, 1-2) that Crantor '... perhaps makes his most distinctive contribution to the history of Platonism, the idea of a commentary' (Dillon, Heirs of Plato (Oxford, Oxford University Press, 2003), p. 218).
- ↑ R. J. Hankinson, The Skeptics (New York: Routledge, 1995), ch. V.
- ↑ Dörrie, Von Platon zum Platonismus (Düsseldorf: Westdeutscher Verlag, 1975), pp. 35, 42, surveys and periodizes the various ancient approaches to Plato's dialogues. See also references below.
- ↑ See Burkert, op. cit.
- ↑ See esp. H. Tarrant, 'The Phaedo in Numenian Allegorical Interpretation,' in S. Delcomminette et al., Ancient Readings of Plato's Phaedo (Leiden: Brill, 2015), pp. 135–153.
- ↑ des Places, Numenius (Paris: Les belles Lettres, 1973).
- ↑ H. Tarrant, Plato's First Interpreters (London: Duckworth, 2000), pp. 84 – 85.
- ↑ John Dillon, 'Pedantry and Pedestrianism? Some Reflections on the Middle Platonic Commentary Tradition,' in H. Tarrant and D. Baltzly, Reading Plato in Antiquity (London: Duckworth, 2006), p. 24.
- ↑ See, for example, in Plutarch, Isis and Osiris, p. 370 ff.; cf. H. Tarrant, Plato's First Interpreters, op. cit., p. 24.
- ↑ See his Enneads: IV 2,2; vi 8 22; vi 8 19, iii 4 5; iii 7 13. See also Jean-Michel Charrue, Plotin, Lecteur de Platon (Paris: Les Belles Lettres, 1978).
- ↑ For a discussion of Proclus' use of allegory, see ch. 4 of A. Sheppard, Studies of the Fifth and Sixth Essays of Proclus' Commentary on the Republic (Göttingen: Vandenhoeck and Ruprecht, 1980).
- ↑ Page references are to the 1864 edition of Cousin. Translations are from G. R. Marrow and J. Dillon, Proclus' Commentary on Plato's Parmenides (Princeton: University Press, 1992).
- ↑ For a discussion of Proclus' use of allegory in Plato's Parmenides see Calian, George F. (2013). "'"Clarifications" of Obscurity: Conditions for Proclus's Allegorical Reading of Plato's Parmenides'". Krems: Institut für Realienkunde des Mittelalters und der frühen Neuzeit, 2013, 15-31. الوسيط
|CitationClass=تم تجاهله (مساعدة) - ↑ For the above, see Ilaria L. E. Ramelia, ᾽Philo as Origen's Declared Model: Allegorical and Historical Exegesis of Scripture,᾽ Studies in Christian-Jewish Relations, n. 7, 2012, pp. 1-17. For Philo's relations to Plato, see the writings of David T. Runia, esp. Philo of Alexandria and The "Timaeus" of Plato (Leiden: Brill, 1986).
- ↑ Ewert Cousins, The Fourfold Sense of Scripture in Christian Mysticism, in Steven T. Katzin, ed., Mysticism and Sacred Scripture (Oxford: University Press, 2000), p. 119.
- ↑ Ramelia, ᾽Philo as Origen's Declared Model: Allegorical and Historical Exegesis of Scripture,᾽ op. cit., p. 5.
- ↑ Frederic W. Farrar, History of Interpretation (London: Macmillan, 1886), p. 201 ff.
- ↑ Henri de Lubac, published in English as Medieval Exegesis: The Four Senses of Scripture (Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1998). See also Farrar, op. cit., p. 294 ff.
- ↑ Farrar, p. 299, cf. pp. 296–300.
- ↑ Majid Fakhry, 'Philosophy and Theology: from the Eighth Century CE to the Present,' in J. L. Esposito, ed., The Oxford History of Islam (Oxford University Press, 2000), pp. 271–3. See also Dimitri Gutas, Greek Thought, Arabic Culture: The Graeco-Arabic Translation Movement in Baghdad and Early Abbasaid Society (London: Routledge, 1998).
- ↑ For an overview see Fakhry, p. 269 ff. or Parviz Morewedge, ed., Neoplatonism and Islamic Thought (Albany: SUNY, 1992).
- ↑ Peter Heath, 'Allegory in Islamic Literatures,' Cambridge Companion to Allegory (Cambridge University Press, ), p. 82. See also Mehdi Aminrazavi, 'Mysticism in Arabic and Islamic Philosophy', Stanford Encyclopedia of Philosophy, http://plato.stanford.edu/entries/arabic-islamic-mysticism/ A. L. Ivry, 'The Utilization of Allegory in Islamic philosophy,' in Jon Whitman, ed., Interpretation and Allegory: Antiquity to the Modern Period (Leiden: Brill, 2000).
- ↑ Kristin Sands, Sufi Commentaries on the Qur'an in Classical Islam (London: Routledge, 2006).
- ↑ Sears Jayne, 'Ficino and the Platonism of the English Renaissance,' Comparative Literature, vol. 4, no. 3, 1952, pp. 214-238.
- ↑ M. Allen and M. Ficino, Commentaries on Plato: Phaedrus and Ion (Cambridge: Harvard University Press, 2008), v. I, p. xxiii.
- ↑ F. Novotny, The Posthumous Life of Plato (The Hague: Marinus Nijhoff, 1977), p. 408.
- ↑ M. Allen and M. Ficino, Commentaries on Plato: Phaedrus and Ion (Cambridge: Harvard University Press, 2008), v. I, p. xiv.
- ↑ James Hankins, Plato in the Italian Renaissance, p. 345. (Leiden: Brill, 1990).
- ↑ M. Allen and M. Ficino, Commentaries on Plato: Phaedrus and Ion (Cambridge: Harvard University Press, 2008), v. I, p. 171.
- ↑ W. R. Albury, Castiglione's Allegory: Veiled Policy in The Book of the Courtier (London: Ashgate Publishing, 2008), p. 169.