په ۱۹۴۸ زکال کې د عربو او اسرائیلو جګړه

په ۱۹۴۸ زکال کې د عربو او اسرائیلو جګړه چې د عربو او اسرائیلو د لومړۍ جګړې په نوم هم پېژندل کېږي د ۱۹۴۸ زکال د فلسطیني جګړې د دویم او وروستي پړاو په توګه د کورواکه فلسطین د کورنۍ جګړې وروسته وشوه. دغه جګړه په رسمي ډول د ۱۹۴۸ زکال د مۍ د ۱۴مه نېټې د شپې په نیمايي کې په فلسطین باندې د بریتانوي قیمومیت په پای ته رسېدو پیل شوه؛ راتلونکې ورځ اسرائیلو د خپلواکۍ اعلان وکړ او په دې سره د مۍ د ۱۵مې نېټې پر سهار د عربي هېوادونو د پوځي ائتلاف ځواکونه د بریتانوي فلسطین قلمرو ته دننه شول.

د ۱۹۴۷ زکال د نومبر په ۲۹مه نېټه د ملګرو ملتونو له خوا د فلسطین د ویش د طرحې له تصویب کېدو یوه ورځ وروسته چې له مخې یې په دغه قلمرو کې یو عربي هېواد، یو یهودي هېواد او همدارنګه په اورشلیم او بیت لحم کې ځانګړی نړیوال رژیم رامنځته کېده؛ کورنۍ جګړه پیل شوه. په دغه سیمه کې د ۱۹۱۷ زکال د بالفور له اعلامیې او همدارنګه په ۱۹۲۰ زکال کې په فلسطین باندې د بریتانیا د قیمومیت په رامنځته کېدو سره د عربو، یهودانو او انګریزانو ترمنځ ترینګلتیاوو او کړکېچونو شتون درلود. د بریتانیا سیاستونو نه یوازې عربان بلکې یهودان هم ناخوښه کړي و. په فلسطین کې عربي اپوزیسیون له ۱۹۳۶ زکال څخه تر ۱۹۳۹ زکال پورې د فلسطین په عربي پاڅون واوښت، په داسې حال کې چې یهودي اپوزیسیون بیا له ۱۹۴۴ زکال څخه تر ۱۹۴۷ زکال پورې د یهودي بغاوتونو لامل وګرځېد.

د ۱۹۴۸ زکال د مۍ په ۱۵مه نېټه د فلسطین کورنۍ جګړه د اسرائیلو د خپلواکۍ له اعلامیې یوه ورځ وروسته د عربو او اسرائیلو ترمنځ په جګړه واوښته. د مصر، ماورا اردن، سوریې او عراق ځواکونه فلسطین ته ننوتل. دغو ځواکونو ډیر ژر په عرب میشتو سیمو کې ځانته ځای وموند او له ځنډ پرته یې په اسرائیلي ځواکونو او د هغو په سنګرونو برید وکړ. دغه ۱۰ میاشتنۍ نښتې تر ډېره پورې د بریتانیا تر قیمومیت لاندې قلمرو، سینا ټاپو وزمې او د لبنان په سویل کې وشوې چې په اوږدو کې یې څو ځله لنډ مهالي اوربندونه هم وشول. ^[۱]^[۲]^[۳]^[۴]^[۵]^[۶]^[۷]

د دغې جګړې په پای کې، د اسرائیلو دولت له هغه خاورې سربېره چې ملګرو ملتونو د یهودي دولت د جوړېدو لپاره په پام کې نیولې وه، د عربي دولت لپاره په پام کې د نیول شوې خاورې ۶۰ سلنه برخه یې هم په کنټرول کې واخیسته؛ په دغو کې د یافا، لیدا او رامل سیمه، پورتنی الجلیل، د نګب یو شمېر برخې او د تل آویو – اورشلیم د سړک په اوږدو کې پراخه تړانګه شامله وه. اسرائیلو همدارنګه د لویدیځ اورشلیم کنټرول هم خپل کړ چې په پام کې وه د اورشلیم او د هغو د نږدې سیمو په نړیوال زون کې شامل کړای شي. اردني ځواکونو د ختیځ اورشلیم کنټرول خپل کړ چې بیا د باختري کنارې په نوم یادېده او راتلونکی کال یې ځان ته الحاق کړه؛ همدارنګه مصري ځواکونو د غزې تړانګې واګې خپلې کړې. د ۱۹۴۸ زکال د ډسمبر په لومړۍ نېټه په جریکو کنفرانس کې ۲۰۰۰ فلسطیني استازو د عربو د بشپړ یووالي په موخه د فلسطین او ماورا اردن د یوځای کېدو غوښتنه وکړه. دغې جګړې په ټول منځني ختیځ کې پام وړ دیموګرافیک بدلونونه رامنځته کړل. شاوخوا ۷۰۰ زره فلسطیني عربان هغې سیمې ته وتښتېدل چې وروسته د اسرائیلو د هېواد برخه وګرځېده او دوی نور هلته د فلسطیني کډوالو په توګه یادېدل؛ دغه چاره بیا د النکبه («فاجعې») په نوم یادول کېدله. په همدغه شمېر یهودان هم له جګړې وروسته دریو کلونو کې اسرائیلو ته کډه شول چې په دغو کې د شاوخوا عربو هېوادونو څخه ۲۶۰ زره یهودان شامل وو. ^[۸]^[۹]^[۱۰]^[۱۱]

مخینه

د ۱۹۴۷ زکال د نومبر په ۲۹مه نېټه د ملګرو ملتونو عمومي اسمبلۍ داسې یو پرېکړه لیک تصویب کړ چې له مخې یې د بریتانیا تر قیمومیت لاندې فلسطین په دوه عربي او یهودي هېوادونو وېشل کېده او همدارنګه یې د اورشلیم د جلا ښار د جوړېدو وړاندوینه کوله. ^[۱۲]

د ملګرو ملتونو د عمومي اسمبلۍ دغه پرېکړه لیک په یهودي ټولنو کې له پراخ هرکلي او همدارنګه په عربي نړۍ کې د پراخې غصې لامل وګرځېد. په فلسطین کې د دغه پرېکړه لیک پر خلاف له ځنډ پرته تاوتریخوالو زور واخیست او په غچ اخیستونکي متقابل مارپېچ واوښتل. بریتانویانو له مداخلې ډډه وکړه؛ ځکه دغه ترینګلتیاوې د ټیټې کچې د کړکېچ په توګه وې، خو په چټکۍ سره په بشپړې کورنۍ جګړې واوښتې. ^[۱۳]^[۱۴]^[۱۵]^[۱۶]^[۱۷]^[۱۸]

د جنوري میاشتې څخه راوروسته په فلسطین کې دننه د یو شمېر آزادي غوښتونکو عربي پوځونو په مداخلې سره دغه عملیاتو په بشپړه توګه جنګي بڼه ومونده؛ هر یو دغه پوځ په بېلابېلو ساحلي ښارونو کې فعاله و. هغوی په الجلیل او سامره کې خپل شتون ثابت کړ. د سپېڅلې جهاد په پوځ کې له مصر څخه د عبدالقادر الحسیني په مشرۍ په سلګونو داوطلبه جنګیاليو ونډه واخیسته. الحسیني د څو زرو داوطلبه جنګیالیو په استخدام کولو سره په اورشلیم کې ۱۰۰ زره استوګن یهودان کلابند کړل. د دغې چارې په غبرګون کې یه شو چارواکو ښار ته د ۱۰۰ زرهي موټرو د کاروان لېږلو هڅه وکړه، خو دغو کومکي ځواکونو ته د تلفاتو د اوښتو له امله دغه عملیاتو له وړاندې څخه غیر عملي بڼه خپله کړه. د الحسیني تاکتیک د مارچ تر میاشتې پورې نتیجه ورکړه. دغه مهال د هګانا یهودی شبه نظامي سازمان نږدې ټول زرهي وسایط له منځه تللي و، کلابندي په بشپړو عملیاتو واوښته او د هګانا په سلګونو هغه غړي ووژل شول چې هڅه یې کوله دغه ښار ته تدارکاتي توکي ورسوي. په یهودي ښارونو کې د میشتو وګړو وضعیت مخ په پر خرابېدو و او همدارنګه په نګب او د الجلیل په شمال کې خو بیخي کړکېچن حالت ته رسېدلی و. ^[۱۹]^[۲۰]^[۲۱]

په داسې حال کې چې یهودانو ته شدیدې لارښوونې شوې وې چې په هره بیه چې کېږي باید خپل ځایونه وساتي، خو عربان بیا د هېواد د ناامنۍ تر شدید اغېز لاندې وو. په حیفا، یافا، اورشلیم او د یهودو تر کنټرول لاندې نورو سیمو کې لوړې او متوسطې ښاري طبقې ته اړوند له ۱۰۰ زرو څخه زیات عربان له دغه سیمو څخه بهر ته وویستل شول او یا هم په ختیځ کې د عربو مرکزونو ته یووړل شول. ^[۲۲]^[۲۳]

دغه حالت لامل وګرځېد چې متحده ایالات د ویش له طرحې څخه خپل ملاتړ بېرته واخلي او په دې سره یې د عربو اتحادیه وهڅوله چې باور وکړي فلسطیني عربان د عربي آزادي غوښتونکي پوځ په ملاتړ کولای شي دغه طرحه له منځه یوسي. ورته مهال بریتانیا د ۱۹۴۸ زکال د فبروري په ۷مه نېټه پرېکړه وکړه چې له ماورا اردن سره د فلسطین د عربي برخې له یوځای کېدو ملاتړ وکړي.^[۲۴]

په داسې حال کې چې د یه شو د ملاتړو ترمنځ شکونو شتون درلود، خو د هغوی څرګندې ماتې نورو ته د تمې د سیاستونو له امله وې، د دې پر ځای چې د هغوی د کمزورتیا له امله وي. دغه مهال ډېوېډ بن ګورین هګانا بیاځلي تنظیم کړ او اجباري خدمت یې رامنځته کړ. موخه یې هم دا وه چې هر یهودي نارینه او ښځینه باید په پوځي برخه کې تجربه ولري. په متحده ایالاتو کې د یهودانو د ملاتړې ګلدا مایر له خوا د راغونډو شوو مرستو او همدارنګه له یهودي ارمان څخه د ستالین د ملاتړ په مرسته، د فلسطیني یهودانو استازو وکولای شول په ختیځ کې د وسلو پریمانه قراردادونه لاسلیک کړي. د هګانا سازمان نورو غړو د دویمې نړیوالې جګړې د وسلو زېرمو ته لاسرسی وموند چې دغې چارې د دوی د پوځونو د تجهیزاتو او تدارکاتو په زیاتوالي کې مرسته وکړه. د بالاک عملیاتو لار برابره کړه چې د لومړي ځل لپاره یهودان وکولای شي د مارچ میاشتې تر وروستیو پورې زیاتو وسلو او نورو تجهیزاتو ته لاسرسی ومومي. ^[۲۵]

همدغه مهال د عربو آزادي غوښتونکي پوځ په خپلو پراخو لومړنیو عملیاتو کې د خپلو دروزي متحدینو په له لاسه ورکولو سره چې هغوی د دوی له لیکو وتښتېدل په بشپړه توګه د میشمار هایمک په جګړه کې مات شول. ^[۲۶]^[۲۷]^[۲۸]

بریتانویانو بالاخره په اساسي بڼه په سیمه کې خپل پوځي حضور ته پای ټکی کېښود. دغې چارې د ګاونډیو عربي هېوادونو مشران مداخلې ته اړ کړل، خو هغوی په بشپړه توګه چمتو نه و او وه یې نشو کولای د دغه بهیر د بدلون په موخه کافي سرتېري راغونډ کړي. د فلسطیني عربو ډیری تمه د ماورا اردن د پاچا لومړي عبدالله پوځونو ته وه، خو هغه د یو عربي فلسطیني هېواد له جوړېدو سره لیوالتیا نه لرله او غوښتل یې چې د بریتانیا تر قیمومیت لاندې د دغه هېواد ډیره برخه په خپل قلمرو کې الحاق کړي او دغه چاره یې ترسره کولای هم شوه. هغه دوه ګونې لوبه وکړه او په هماغومره کچه چې له عربو مشرانو سره په اړیکه کې و له یهودي چارواکو سره یې هم اړیکه لرله. ^[۲۹]

د ۱۹۴۸ زکال د مۍ په ۱۴مه ډاوېډ بن ګوریون د اسرائیلو د دولت د تاسیس کولو اعلان وکړ، په دې سره د ۱۹۴۸ زکال د فلسطین جګړه د عربي هېوادونو د پوځونو په مداخلې دویم پړاو ته ننوته او د ۱۹۴۸ زکال د عربو او اسرائیلو جګړه پیل شوه.

سرچينې

↑ David Tal, War in Palestine, 1948: Israeli and Arab Strategy and Diplomacy, p. 153.
↑ Shlamim, Avi (2007-11-19), "Israel and the Arab coalition in 1948", The War for Palestine, Cambridge University Press, pp. 228–247, doi:10.1017/cbo9781139167413.014, archived from the original on 20 March 2023, نه اخيستل شوی 2022-08-13, In the first phase of the conflict, from the passage of the United Nations partition resolution on 29 November 1947 until the proclamation of statehood on 14 May 1948, the Yishuv had to defend itself against attacks from Palestinian irregulars and volunteers from the Arab world. Following the proclamation of the state of Israel, however, the neighboring Arab states and Iraq committed their regular armies to the battle against the Jewish state
↑ Book: What Happened Where Archived 22 December 2022 at the Wayback Machine., page 307, by Chris Cook and Diccon Bewes, published by Routledge, section from book: Arab-Israeli War 1948-9: Israel was invaded by the armies of its Arab neighbours on the day the British Mandate ended, 15 May 1948. After initial Arab gains, Israel counter-attacked successfully, enlarging its national territory...
↑ Tal, David (2004). War in Palestine, 1948: Israeli and Arab Strategy and Diplomacy. Routledge. p. 163. ISBN 978-0-415-76137-6. OCLC 881747492. Archived from the original on 20 March 2023. نه اخيستل شوی 13 August 2022. The invasion of Palestine by the Arab Armies started on 15 May, when the Iraqi, Syrian, Jordanian and Egyptian forces crossed the international border.
↑ Benny Morris (2008), p. 401.
↑ Zeev Maoz, Defending the Holy Land, University of Michigan Press, 2009 p. 4: 'A combined invasion of a Jordanian and Egyptian army started ... The Syrian and the Lebanese armies engaged in a token effort but did not stage a major attack on the Jewish state.'
↑ Rogan and Shlaim 2007 p. 99.
↑ Cragg 1997 pp. 57, 116.
↑ Benvenisti, Meron (1996), City of Stone: The Hidden History of Jerusalem, University of California Press, ISBN 978-0-520-20521-5. p. 27
↑ Morris, 2001, pp. 259–60.
↑ Fischbach, Michael R. Jewish Property Claims Against Arab Countries. Columbia University Press, 2008, p. 27
↑ United Nations: General Assembly: A/RES/181(II): 29 November 1947: Resolution 181 (II). Future government of Palestine. Archived 24 May 2012 at the Wayback Machine.
↑ Greg Cashman, Leonard C. Robinson, An Introduction to the Causes of War: Patterns of Interstate Conflict from World War 1 to Iraq, Rowman & Littlefield 2007 p. 165.
↑ Benjamin Grob-Fitzgibbon,Imperial Endgame: Britain's Dirty Wars and the End of Empire, Palgrave/Macmillan 2011 p. 57
↑ Ilan Pappé (2000), p. 111
↑ Benny Morris (2008). 1948: A History of the First Arab-Israeli War. Yale University Press. p. 76. ISBN 978-0-300-14524-3. Archived from the original on 20 March 2023. نه اخيستل شوی 14 November 2015.
↑ Efraïm Karsh (2002), p. 30
↑ Benny Morris (2003), p. 101
↑ Dominique Lapierre et Larry Collins (1971), chap. 7, pp. 131–53
↑ Yoav Gelber (2006), pp. 51–56
↑ Benny Morris (2003), p. 163
↑ Dominique Lapierre et Larry Collins (1971), p. 163
↑ Benny Morris (2003), p. 67
↑ Henry Laurens (2005), p. 83
↑ Arnold Krammer (1974), p. 89
↑ David Tal, War in Palestine, 1948: Israeli and Arab Strategy and Diplomacy, Routledge 2004 p. 89.
↑ Benny Morris (2003), pp. 242–43
↑ Benny Morris (2003), p. 242
↑ Henry Laurens (2005), pp. 85–86

[1] David Tal, War in Palestine, 1948: Israeli and Arab Strategy and Diplomacy, p. 153.

[2] Shlamim, Avi (2007-11-19), "Israel and the Arab coalition in 1948", The War for Palestine, Cambridge University Press, pp. 228–247, doi:10.1017/cbo9781139167413.014, archived from the original on 20 March 2023, نه اخيستل شوی 2022-08-13, In the first phase of the conflict, from the passage of the United Nations partition resolution on 29 November 1947 until the proclamation of statehood on 14 May 1948, the Yishuv had to defend itself against attacks from Palestinian irregulars and volunteers from the Arab world. Following the proclamation of the state of Israel, however, the neighboring Arab states and Iraq committed their regular armies to the battle against the Jewish state

[3] Book: What Happened Where Archived 22 December 2022 at the Wayback Machine., page 307, by Chris Cook and Diccon Bewes, published by Routledge, section from book: Arab-Israeli War 1948-9: Israel was invaded by the armies of its Arab neighbours on the day the British Mandate ended, 15 May 1948. After initial Arab gains, Israel counter-attacked successfully, enlarging its national territory...

[4] Tal, David (2004). War in Palestine, 1948: Israeli and Arab Strategy and Diplomacy. Routledge. p. 163. ISBN 978-0-415-76137-6. OCLC 881747492. Archived from the original on 20 March 2023. نه اخيستل شوی 13 August 2022. The invasion of Palestine by the Arab Armies started on 15 May, when the Iraqi, Syrian, Jordanian and Egyptian forces crossed the international border.

[5] Benny Morris (2008), p. 401.

[6] Zeev Maoz, Defending the Holy Land, University of Michigan Press, 2009 p. 4: 'A combined invasion of a Jordanian and Egyptian army started ... The Syrian and the Lebanese armies engaged in a token effort but did not stage a major attack on the Jewish state.'

[7] Rogan and Shlaim 2007 p. 99.

[8] Cragg 1997 pp. 57, 116.

[9] Benvenisti, Meron (1996), City of Stone: The Hidden History of Jerusalem, University of California Press, ISBN 978-0-520-20521-5. p. 27

[BennyMorris-10] Morris, 2001, pp. 259–60.

[11] Fischbach, Michael R. Jewish Property Claims Against Arab Countries. Columbia University Press, 2008, p. 27

[12] United Nations: General Assembly: A/RES/181(II): 29 November 1947: Resolution 181 (II). Future government of Palestine. Archived 24 May 2012 at the Wayback Machine.

[13] Greg Cashman, Leonard C. Robinson, An Introduction to the Causes of War: Patterns of Interstate Conflict from World War 1 to Iraq, Rowman & Littlefield 2007 p. 165.

[14] Benjamin Grob-Fitzgibbon,Imperial Endgame: Britain's Dirty Wars and the End of Empire, Palgrave/Macmillan 2011 p. 57

[15] Ilan Pappé (2000), p. 111

[Morris48-16] Benny Morris (2008). 1948: A History of the First Arab-Israeli War. Yale University Press. p. 76. ISBN 978-0-300-14524-3. Archived from the original on 20 March 2023. نه اخيستل شوی 14 November 2015.

[Efraïm_Karsh_2002_p.30-17] Efraïm Karsh (2002), p. 30

[Benny_Morris_2003_p.101-18] Benny Morris (2003), p. 101

[Larry_Collins_1971_p.7-19] Dominique Lapierre et Larry Collins (1971), chap. 7, pp. 131–53

[Yoav_Gelber_2006_pp.51-56-20] Yoav Gelber (2006), pp. 51–56

[Benny_Morris_2003_p.163-21] Benny Morris (2003), p. 163

[Larry_Collins_1971_p.163-22] Dominique Lapierre et Larry Collins (1971), p. 163

[Benny_Morris_2003_p.67-23] Benny Morris (2003), p. 67

[Henry_Laurens_2005_p.83-24] Henry Laurens (2005), p. 83

[Arnold_Krammer_1974_p.89-25] Arnold Krammer (1974), p. 89

[26] David Tal, War in Palestine, 1948: Israeli and Arab Strategy and Diplomacy, Routledge 2004 p. 89.

[Benny_Morris_2003_pp.242-243-27] Benny Morris (2003), pp. 242–43

[Benny_Morris_2003_p.242-28] Benny Morris (2003), p. 242

[29] Henry Laurens (2005), pp. 85–86

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

[۲۳]

[۲۴]

[۲۵]

[۲۶]

[۲۷]

[۲۸]

[۲۹]