دوږخ
په دینونو او فولکلور کې، دوزخ یو ځای یا حالت دی چېرته چې روحونه د مرګ وروسته د سزا په توګه عذاب ګالي. دا عذاب اکثره وخت د سختو کړاوونو، زجرونو او شکنجو په بڼه وي.
په هغو دینونو کې (لکه اسلام او عیسویت)، دوزخ یو ابدي یا همیشنی ځای ګڼل کېږي، چې څوک یو ځل ورشي، نور بېرته نه راځي. خو هغه دینونه چې د بیا زیږېدنې (تناسخ) عقیده لري، دوزخ د لنډمهاله بند په توګه ګڼي، یعنې انسان تر یو څه مودې عذاب ویني، بیا بېرته بل ژوند ته ځي، لکه د هندوستاني دینونو (هندویزم او بودیزم) باورونه.
معمولا، دینونه دوزخ په بلې دنیا کې یا د ځمکې لاندې تصوروي. ځینې دینونه بیا په جنت او دوزخ هیڅ باور هم نه لري. دوی وایي چې مړي یوازې یو عادي ځای ته ځي، لکه قبر یا د ځمکې لاندې یو بې طرفه ځای، نه هلته څوک عذاب ویني او نه کومه خاصه بدله ترلاسه کوي.
لکه د زاړه میسوپوتامیا، یونان، روم یا فینلنډ پخواني دینونه، دوی باور درلود چې د مړو لپاره یو ځانګړی ځای شته، خو دا نه جنت دی، نه دوزخ. پخوا خلک حتی دا فکر کاوه چې د ژوند له نړۍ نه د مړو نړۍ ته داخلېدلو لپاره خاصې لارې او دروازې شته، چې مړي پې تېرېږي او هلته پاتې کېږي.