څلوريځ

څلوريځ يا مربع يو داسې شعر دى چې د وزن او آهنګ له مخې د غزل يا د رباعي په رنګ دى، خو توپير يې د قافيې او د يو ځانګړي اسلوب په مرسته سره كېداى شي، هغه دا دى چې څلوريځ د پيل څخه تر پايه پورې څلور څلور مصرعې، يعنې دوه دوه بيته وييل کېږي او لومړنۍ څلور واړه مصرعې يې په يوې قافيې بناء كېږي، او وروسته به بيا درې مصرعې متحده القافيه او څلورمه به يې د لومړي بند په قافيې سره وييل کېږي، دا لړۍ به په دې ډول تر پايه پورې روانه وي، خو د څلوريځ د وييلو طريقه په دې ډول ده:

چې كم وخت چې څلورمي مسرۍ ته را ورسېږي نو هغه اول بيت هم ورسره تكرار شي. خوشحال خان خټك وايي :

کينډۍ:د شعر پای دريغه بيا مي دوه په دوه ويلى راز وي لا يو رازويلى نه د بل آغــــــــــــــــاز وى ستا له لوري واړه ناز له مــــا نياز وي په مزه مزه خواږه ويل باز بـــــــــــاز وي کينډۍ:د شعر پای هميشه په هغه خوي كښي چې دي خپل وْ هغه خيال چې دي د زلفو د اور بـــــــــــل وْ دا خسته خاطر مي هسي لكه تــــــــــــــل وْ فراغت بېغمه تا سره دم ســـــــــــــــــــاز وي کينډۍ:د شعر پای چي به تا پياله د ميو راكــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوله ستا د شونډو د بوسې سره مي چښــــــــــــــــــله زه مست وي ته هم مسته لايعقــــــــــــــــــــــــــــله مى خورى دي په سر تور سر ګريواني واز وي کينډۍ:د شعر پای له همه واړه عالمه يې ورتـــــــــــــــــــړلى ستا له لاسه زما دم باده خـــــــــــــــوړلى صراحي راته خندا كړي شمــــــــع ژاړي په جهان كي خو دا دوه ټوكه انباز وي کينډۍ:د شعر پای ښه آواز كه ډېر دبربط د موسيقار دى يا د جنګ د مغني يا د مزمار دى د رباب د چاري تار يا دبل تار دى مه وي دا ستاد جراو وښو آواز دى کينډۍ:د شعر پای د وصال په كــــامرانۍ مي دسترس وي لـــــــــــــــكه وه تر هغه مينه يو په لس وي په نيكخوا باندي ښادي هوا هوس وي مه وي دا په ډېر غم كـــي چهره زرده د غماز وي کينډۍ:د شعر پای چي يې وليدى د يار په خط وخال كي په هزار رنګه خوښي يې په وصال كي هومره غم بېلتانه كېښود په خوشحال كښي مه بېلتون وي مه يې دا سوز وګــــــــــداز وى