د "لرغونې پاړسي" د بڼو تر مېنځ توپير
و Bot: Migrating 1 interwiki links, now provided by Wikidata on d:q35225 (translate me) |
د سمون لنډیز نسته |
||
۲۲ کرښه: | ۲۲ کرښه: | ||
|- |
|- |
||
|} |
|} |
||
⚫ | '''لرغونې پارسي''' ([[پاړسي|په پارسی]]:'''زبان پارسی باستان''') د ایران د لویدیځو ژبو څخه یوه پخوانی ژبه ده چی په پخوانی ایران کی ویل کېده. په څلورمه پېړی کی [[د هخامنشیانو واکمني|د هخامنشیانو د واکمني]] رسمی ژبه په توکه ومښال شوه. پخوانی پارسی د هخامنشیانو د حکمرانو په وخت کی د نژدې ختیځ په بیلو بیلو سیمو کی پراخه شوه. |
||
⚫ | '''لرغونې پارسي''' ([[پاړسي|په پارسی]]:'''زبان پارسی باستان''') د ایران د لویدیځو ژبو څخه یوه پخوانی ژبه ده چی په پخوانی ایران کی ویل کېده. په څلورمه پېړی کی [[د هخامنشیانو واکمني|د هخامنشیانو د واکمني]] رسمی ژبه په توکه ومښال شوه. پخوانی پارسی د هخامنشیانو د حکمرانو په وخت کی د نژدې ختیځ په بیلو بیلو سیمو کی پراخه شوه. |
||
==توری== |
==توری== |
||
د هخامنشیانو په واکمنې کی پخوانی پارسی، آرامی ژبه (Aramaic language) او [[اکدي ژبه|اکدی ژبه]] (Akkadian language) رسمی ژبې ولې. د پاچا کارمندانو په ځانګړی ډول د رسمی یادښتونو لپاره د آرمی ژپې څخه کار اخیست. |
د هخامنشیانو په واکمنې کی پخوانی پارسی، آرامی ژبه (Aramaic language) او [[اکدي ژبه|اکدی ژبه]] (Akkadian language) رسمی ژبې ولې. د پاچا کارمندانو په ځانګړی ډول د رسمی یادښتونو لپاره د آرمی ژپې څخه کار اخیست. |
||
۳۹ کرښه: | ۳۸ کرښه: | ||
[[وېشنيزه:پخوانی ژبې]] |
[[وېشنيزه:پخوانی ژبې]] |
||
[[وېشنيزه:پارسي ژبه]] |
[[وېشنيزه:پارسي ژبه]] |
||
[[وېشنيزه:ژبې]] |
د ۲۰:۳۴, ۲۵ مې ۲۰۱۳ بڼه
لرغونې پارسی پارسی زبان پارسی باستان | |
---|---|
د ژبې کورنی | د هند-اروپایی ژبې
|
رسمي ژبه په | د هخامنشیانو واکمني |
توری | مېخي ليکدود |
د ژبې د پرمختګ اداره | نشته |
لرغونې پارسي (په پارسی:زبان پارسی باستان) د ایران د لویدیځو ژبو څخه یوه پخوانی ژبه ده چی په پخوانی ایران کی ویل کېده. په څلورمه پېړی کی د هخامنشیانو د واکمني رسمی ژبه په توکه ومښال شوه. پخوانی پارسی د هخامنشیانو د حکمرانو په وخت کی د نژدې ختیځ په بیلو بیلو سیمو کی پراخه شوه.
توری
د هخامنشیانو په واکمنې کی پخوانی پارسی، آرامی ژبه (Aramaic language) او اکدی ژبه (Akkadian language) رسمی ژبې ولې. د پاچا کارمندانو په ځانګړی ډول د رسمی یادښتونو لپاره د آرمی ژپې څخه کار اخیست. دغه آرمی ژبه د مېخي ليکدود په واسطه لیکل کېده. په شپږمه ز. پیړۍ کې د داریوش ۱ په سپارښتنې نوي لیک دود جوړ شو، چې په ډ برینو څلو کې د حک کولو لپاره ورڅخه کار اخیستل کېده. د پارسی مېخی لیک ۳۲ توری لری چی په حقیقت کی سیلابونه (څپې) دی. د دغو تورو برسیره علامه (کوږ مېخ)() وجود لری چی کلمی سره بیلوی او پنځه خاصی علامې (میخونه) شته چی پاچا، خدای، اهورامزدا (د خدای نوم)، هېواد، خاوره معنی لری.
د خاصو میخونو کارول ضرور نه دی پدی معنی چی د مثال په توګه د پاچا کلمه کېدای سی په یو خاص میخ او یا اتو سیلابو (څپو) لرونکو تورو باندی ولیکل سی.