د "لرغونې پاړسي" د بڼو تر مېنځ توپير
و ←توری |
ود سمون لنډیز نسته |
||
۱۶ کرښه: | ۱۶ کرښه: | ||
|- |
|- |
||
! align="right" valign="top" |توری |
! align="right" valign="top" |توری |
||
|[[مېخي |
|[[مېخي ليکدود]] |
||
|- |
|- |
||
! align="right" valign="top" |د ژبې د پرمختګ اداره |
! align="right" valign="top" |د ژبې د پرمختګ اداره |
د ۰۷:۱۹, ۱۳ جنوري ۲۰۱۲ بڼه
لرغونې پارسی پارسی زبان پارسی باستان | |
---|---|
د ژبې کورنی | د هند-اروپایی ژبې
|
رسمي ژبه په | د هخامنشیانو واکمني |
توری | مېخي ليکدود |
د ژبې د پرمختګ اداره | نشته |
لرغونې پارسي (په پارسی:زبان پارسی باستان) د ایران د لویدیځو ژبو څخه یوه پخوانی ژبه ده چی په پخوانی ایران کی ویل کېده. په څلورمه پېړی کی د هخامنشیانو د واکمني رسمی ژبه په توکه ومښال شوه. پخوانی پارسی د هخامنشیانو د حکمرانو په وخت کی د نژدې ختیځ په بیلو بیلو سیمو کی پراخه شوه.
توری
د هخامنشیانو په واکمنې کی پخوانی پارسی، آرامی ژبه (Aramaic language) او اکدی ژبه (Akkadian language) رسمی ژبې ولې. د پاچا کارمندانو په ځانګړی ډول د رسمی یادښتونو لپاره د آرمی ژپې څخه کار اخیست. دغه آرمی ژبه د مېخي ليکدود په واسطه لیکل کېده. په شپږمه ز. پیړۍ کې د داریوش ۱ په سپارښتنې نوي لیک دود جوړ شو، چې په ډ برینو څلو کې د حک کولو لپاره ورڅخه کار اخیستل کېده. د پارسی مېخی لیک ۳۲ توری لری چی په حقیقت کی سیلابونه (څپې) دی. د دغو تورو برسیره علامه (کوږ مېخ)() وجود لری چی کلمی سره بیلوی او پنځه خاصی علامې (میخونه) شته چی پاچا، خدای، اهورامزدا (د خدای نوم)، هېواد، خاوره معنی لری.
د خاصو میخونو کارول ضرور نه دی پدی معنی چی د مثال په توګه د پاچا کلمه کېدای سی په یو خاص میخ او یا اتو سیلابو (څپو) لرونکو تورو باندی ولیکل سی.